Van overleven naar leven

Voor mijn chronische migraine zich nestelde in mij, omschreef ik mezelf keer op keer als een bezige bij. Je weet wel, van die mensen die duizend-en-één dingen tegelijkertijd of op één dag doen. Dit soort mensen zijn effectief altijd, maar dan ook altijd, bezig. Ik kon zo goed als niet stilzitten. Niets doen was voor mij een hel. Dat vond ik saai en dan begon ik mezelf binnen de kortste keren te vervelen. Ik deed er dan ook alles aan om zulke momenten te vermijden. Ik plande mijn dagen vol. Het liefst van al zelfs overvol. Eigenlijk wist ik op voorhand al dat mijn gemaakte planning niet haalbaar was. Mijn dag zou immers te kort zijn om alles wat ik gepland had te kunnen doen. In negenennegentig procent van de gevallen verschoof ik dat gevoel gewoon naar de achtergrond, om het daarna volledig te negeren. Dat nam echter niet weg dat ik ’s avonds wel degelijk in mezelf teleurgesteld was als ik er niet in geslaagd was alles van mijn takenlijst te volbrengen. Die dingen verschoof ik dan gewoon naar mijn agenda van de volgende dag. Dit deed ik zonder andere dingen die oorspronkelijk reeds gepland stonden op die dag te verzetten. En mezelf kennende, stond die dag oorspronkelijk ook al bomvol. Het resultaat: een bomvolle dag met daarbovenop nog een aantal zaken die waren overgebleven van de vorige dag. Dit scenario herhaalde zich dag na dag. Jaren aan een stuk. Elke avond was ik opnieuw teleurgesteld, én vaak zelfs boos, op mezelf omdat ik alweer mijn eigen verwachtingen niet kon inlossen. Ik stond er echter nooit bij stil dat net die verwachtingen wel eens het probleem konden zijn.

Impliciet voelde ik een soort druk om anderen te pleasen, en dat deed ik niet door aan mezelf te denken. Voor uitblazen was er geen tijd. Voor inademen evenmin.

Deze manier van leven, of beter gezegd overleven, zoog letterlijk alle energie uit me. Al besefte ik dat pas later. Ik liep van de ene afspraak naar de andere. Vertrok vaak nog met mijn mond vol eten of at onderweg omdat ik anders te laat zou komen. Af en toe kwam ik in sportkledij toe in mijn lessen omdat ik de tijd niet had gevonden om mezelf eerst te douchen en om te kleden. Iets wat niet echt geapprecieerd werd binnen mijn opleiding. Mijn collega rechtenstudenten keken me dan ook vreemd aan. Op vrije dagen in het weekend ging ik werken, liefst zowel op zaterdag als op zondag. Tijdens vakantieperiodes ging ik naar het buitenland. Ik vertrok het liefst op de eerste dag van de vakantie en bleef zo lang mogelijk weg, zodat wanneer ik terugkwam het leven weer per direct begon. Tegen nieuwe uitdagingen of verantwoordelijkheden zei ik nooit nee. Impliciet voelde ik een soort druk om anderen te pleasen, en dat deed ik niet door aan mezelf te denken. Voor uitblazen was er geen tijd. Voor inademen evenmin.

Mijn moeder probeerde me af en toe een spiegel voor te houden. “Neem je niet te veel hooi op je vork?” of “Zou je het niet wat rustiger aan doen?” waren de zinnen die ze gebruikte in de hoop dat ik over zou gaan tot zelfreflectie. Maar ik was blind en dat bleef ik. Tot ik in mei 2018 hard, maar dan ook kei hard, op een muur knalde waardoor ik niet anders kon dan mijn ogen te openen en in de spiegel te kijken. Ik kreeg chronische migraine. Ik kon opeens niets meer, buiten permanent in bed liggen. Ik verging van de pijn. Medicatie kon slechts een gedeeltelijke oplossing bieden. Ik voelde me beter met dan zonder, maar mijn leven leiden zoals ik dat daarvoor deed was onmogelijk. Natuurlijk aanvaarde ik dat niet zonder slag of stoot, en probeerde ik mezelf gewoon weer op te trekken en door te doen alsof er niets gebeurd was. Maar je kan al raden wat er dan telkens opnieuw gebeurde. Ik liep opnieuw tegen de muur. Mijn migraine strafte me af en ik moest elke keer opnieuw weken recupereren. Beetje bij beetje begon het bij me door te sijpelen dat er iets moest veranderen. Ik maakte mezelf wijs dat ik daar compleet voor openstond. Al was dat toen eigenlijk nog niet volledig het geval. Nu daarentegen wel. Ik nam babystapjes in de goede richting. Ik ontdekte vrij snel dat overprikkeling een trigger is voor mijn migraine en voor hoofdpijn in het algemeen, wat op zich weer een trigger kan zijn voor migraine. Ik ging op zoek naar manieren om tot rust te komen. En die vond ik. Ik word bijvoorbeeld helemaal rustig van een lange wandeling, een heerlijke yoga- of meditatiesessie (die hoeven helemaal niet ‘zweverig’ te zijn), gewoon even ergens op een bankje te zitten en te genieten van het uitzicht of van een stevige sportsessie waarin ik al mijn energie even kwijt kan. Ik voelde aan mezelf dat ik dagelijks nood heb aan meerdere van bovenstaande dingen. Dus gun ik mezelf dat ook. In het begin ging dat gepaard met een licht schuldgevoel. Want wat was hier nu productief aan? Maar na een tijdje verdween dat gevoel eigenlijk al redelijk snel naar de achtergrond. Dit is gewoon pure zelfzorg. En dat is belangrijk. Daarnaast probeer ik mijn agenda een pak minder druk in te plannen ten opzichte van vroeger. En ik moet zeggen, dat lukt. Gewoon omdat mijn hoofd, en dus mijn eigen lichaam, aangeeft dat ik mijn leven van vroeger niet meer aankan. Ik probeer geen onrealistische doelen meer voor mezelf op te stellen, zodat ik niet meer geconfronteerd moet worden met dat ongelofelijk zware gevoel van teleurstelling. Ongeveer een derde van mijn dag bestaat nu uit pure zelfzorg. Het andere deel van mijn dag spendeer ik aan schoolwerk of afspraakjes met vrienden (want ja, ook die kunnen vermoeiend zijn). Ik word trouwens gewaar dat ik veel productiever ben dan vroeger op de momenten waarop ik met mijn schoolwerk bezig ben. En ik ben er honderd procent zeker van dat dat komt omdat ik beter voor mezelf zorg, zowel voor mijn lichaam als voor mijn mind.

Je eigen grenzen leren aanvoelen is een proces. En dat leer je niet op 1 2 3.

Natuurlijk loop ik ook nu soms nog tegen de muur omdat ik weer maar eens denk dat ik bepaalde dingen toch wel aankan terwijl dat totaal niet het geval is. Dat is de aard van het beestje en dat verander je niet zomaar. Maar dat is niet perse slecht denk ik. Je eigen grenzen leren aanvoelen is een proces. En dat leer je niet op 1 2 3. Als ik nog een keer tegen die muur aanzit, probeer ik daaruit te concluderen dat het gewoon teveel was. Zonder daar gevoelens van teleurstelling en boosheid aan te koppelen.

Eigenlijk kan ik nu voor het eerst zeggen dat ik het gevoel heb echt te leven. Zelfs met mijn migraine. Terwijl ik daarvoor precies enkel aan het overleven was. Omdat ik eindelijk tijd aan mezelf spendeer, mezelf eindelijk rust gun, eindelijk heb geleerd te genieten van die rust en voor het grootste deel van de tijd mijn eigen grenzen respecteer. Ik zou voor geen geld van de wereld willen terugkeren naar de manier waarop ik mijn leven hiervoor ‘leefde’, of beter gezegd overleefde. Dus ja, ergens ben ik blij dat ik chronische migraine gekregen heb. Al is het natuurlijk jammer dat ik zulke vervelende ziekte nodig had om die gigantische oogkleppen te doen opengaan. En ja, ook ik ben meer aan het overleven dan aan het leven als ik midden in een zware aanval zit. Maar daarbuiten, leef ik. En ik ben nog lang niet uitgeleefd.

Liefs Nore