Ik kan er niet omheen. Ik ben een tijdje weg geweest. Althans weg van het schrijven. Het werd een ‘moetje’ en ondertussen weet ik dat ik daar geen plezier uit haal. Ik koos dus voor mezelf. Als ik dat hier zelf zo lees, klinkt het alsof dit een heel gemakkelijke beslissing was. Je hoort me al komen he? Dat was het dus in eerste instantie niet. Integendeel.
In een opsomming van kenmerken van mezelf zou ‘recovering people pleaser’ perfect in het rijtje passen. Recovering, want ook vandaag moet ik nog steeds alert blijven.
In een opsomming van kenmerken van mezelf zou ‘recovering people pleaser’ perfect in het rijtje passen. Recovering, want ook vandaag moet ik nog steeds alert blijven. Oude patronen hebben nu eenmaal de gewoonte om af en toe op hun kousenvoeten terug naar binnen te sluipen. Dit gebeurt vaak op de meest onbewaakte momenten. Eenmaal binnen voelt het in eerste instantie zo comfortabel en familiair aan dat ze met open armen verwelkomd worden. Om dan nadien weer met heel hun hebben en houden te worden buiten gegooid aangezien de meesten onder ons uiteindelijk tot het besef komen waarom de deur destijds in de eerste plaats gesloten werd.
Op zulke momenten ga ik ver, gemotiveerd als ik ben with my eyes on the prize.
Als ik in mijn pleasingrol kruip ben ik vooral bezig met de mensen rondom mij. Hun zorgen worden mijn zorgen. Hun plezier wordt mijn verantwoordelijkheid. Op zulke momenten ga ik ver, gemotiveerd als ik ben with my eyes on the prize. “Serieuze prijs dan?” hoor ik jullie denken. In zekere zin wel ja. Gezien worden, erkenning en aandacht zijn mijn drijfveren. Maar als ik zeg dat ik ver ga, bedoel ik ook écht vér. Zo ver dat die felbegeerde prijs wel ten koste van mijn eigen grenzen gaat.
Stoppen met schrijven was dus écht niet zo gemakkelijk. Mijn pleasingmechanisme fluisterde me immers in dat ik vooral niet te onnozel moest doen en moest afwerken waar ik aan begonnen was, voor die erkenning en aandacht weet je wel. But hey, I quit omdat ik er ondertussen zo nu en dan in slaag om dat mechanisme de mond te snoeren én voor mezelf te kiezen. En laten nu net zulke beslissingen onvoorwaardelijke zelfliefde en een erkenning van je eigen zijn met zich meebrengen.
PS: Deze keer ben ik hier niet om te pleasen. ;-) Ik had gewoon goesting om te schrijven. Wanneer ik nog eens terugkom? Geen idee. Als ik daar zin in heb. Tot later!
Liefs Nore
Comments