Moest je mij vorig jaar gevraagd hebben wie mijn beste vriend of vriendin was, zou ik steevast geantwoord hebben met een naam. De naam van dat ene meisje die ik al mijn hele leven ken en daardoor echt blindelings vertrouw. Ook al zien we elkaar met momenten niet zo super vaak, we lijken er geen enkele keer een probleem mee te hebben gewoon de draad weer op te pikken. Of ik zou geantwoord hebben met de naam van het meisje dat ik een aantal jaar geleden op kot leerde kennen. Wij hebben zo’n goede klik dat je niet zou zeggen dat we elkaar nog maar een aantal jaren kennen. Of ik zou een genuanceerd antwoord geven waarin ik hun beide namen vermeld. Mocht je mij dezelfde vraag nu opnieuw stellen, zou mijn antwoord volledig anders zijn. Niet omdat mijn vriendschap met deze twee meisjes in rook is opgegaan, integendeel zelfs. Onze vriendschappen hebben een niet te misverstane uitdaging doorstaan, ik kreeg chronische migraine. En ik ben ervan overtuigd dat dat ons tot hiertoe enkel nog maar sterker heeft gemaakt. Het feit dat mijn antwoord nu anders is, heeft dus niets met hen te maken maar des te meer met mezelf.
Dus ik nam mezelf voor om de lat voor mezelf heel wat lager te leggen. Om de vriendin voor mezelf te zijn die ik voor anderen ben.
Vandaag zou mijn antwoord zijn dat ik zelf mijn eigen beste vriendin ben, of althans probeer te zijn. Ik ben in het verleden ten opzichte van mezelf altijd strenger geweest dan ten opzichte van mijn vrienden of vriendinnen. Indien mijn vrienden zichzelf niet lekker (in hun vel) voelden of een slechtere periode doorkruisten, leek ik haast vanzelf medeleven en bezorgdheid te kunnen opbrengen. Logisch ook, ik geef om hen. Wanneer ik mezelf dan eens even niet lekker voelde of een slechtere periode doorkruiste, leek ik dat medeleven of die bezorgdheid heel moeilijk voor mezelf te kunnen opbrengen. Erger nog, ik was bang meteen een slachtofferrol aan te nemen en dwong mezelf om direct weer door te gaan. Vreemd eigenlijk, mits ik mijn vrienden er ook nooit van beschuldigde een slachtofferrol op te nemen. De lat lag voor mezelf dus beduidend hoger dan voor mijn vrienden. En achteraf bekeken was dat echt gigantisch vermoeiend. Waarom zou de lat voor jezelf hoger moeten liggen dan voor anderen? Waarom zou ik zelf altijd maar moeten blijven doorgaan terwijl ik mijn vrienden wel ademruimte gun op momenten dat het niet meer gaat? Precies, ook ik vond het antwoord op deze vragen niet. Geen enkele reden dus om er mee te blijven doorgaan.
En nee, ik voel me daar niet schuldig over. Want ik gun mezelf het beste uit liefde voor mezelf.
Om met goede voornemens te starten is het nooit te laat. Ik ben immers van mening dat je daar geen 1 januari voor nodig hebt. Als je iets wil veranderen, kan je daar maar beter direct mee aan de slag gaan. Dus ik nam mezelf voor om de lat voor mezelf heel wat lager te leggen. Om de vriendin voor mezelf te zijn die ik voor anderen ben. Ik gun mezelf rust, ademruimte en ontspanning op moeilijke momenten. Net omdat ik dat mijn beste vrienden ook zou gunnen tijdens hun moeilijke momenten. En nee, ik voel me daar niet schuldig over. Want ik gun mezelf het beste uit liefde voor mezelf. Net zoals ik mijn vrienden het beste gun uit liefde voor hen. Als het kritische stemmetje in mij toch de neiging heeft om de lat weer wat hoger te leggen, probeer ik mezelf af te vragen hoe ik in exact dezelfde situatie zou reageren moest één mijn vrienden de hoofdrolspeler zijn in plaats van mezelf. Vaak betrap ik mezelf er dan al snel op dat mijn reactie dan heel wat milder is ten aanzien van die persoon. Ik probeer dan op exact dezelfde manier te reageren ten opzichte van mezelf. Mijn eigen beste vriendin zijn, betekent lief zijn voor mezelf zoals ik dat ben voor anderen. Niet altijd gemakkelijk. Maar ik ontdekte al snel dat ik het veel aangenamer vond op deze manier, dan altijd kritisch te zijn ten opzichte van mezelf. Waarmee ik niet wil zeggen dat af en toe kritisch zijn ten opzichte van jezelf niet oké is, en zelfs nodig is.
Deze lieve aanpak ten opzichte van mezelf opende voor mij letterlijk deuren. Het bracht me dusver tot heel wat nieuwe inzichten over mezelf. En ik ben ontzettend benieuwd naar welke inzichten er nog gaan volgen. Beetje bij beetje begin ik mijn eigen handleiding te ontdekken. Bovendien kom ik enkel maar dichter en dichter bij mezelf. Dat is spannend, positief spannend. Af en toe kritisch zijn ten opzichte van jezelf is oké. Maar wees vooral lief, enorm lief, voor jezelf. Net zoals je ook lief bent voor je beste vriend(in). Want alleen dan kan je ooit erkennen wat voor mooie persoon jij bent, met of zonder migraine.
Veel liefs Nore
Comentarios