top of page

Over loslaten en vastgrijpen

Foto van schrijver: Nore Van LoonNore Van Loon

Ik ben net terug van mijn laatste sessie bij mijn psychologe. En ik ben trots, ongelofelijk trots. Op mezelf, op de weg die ik 4,5 jaar onder haar begeleiding heb afgelegd, op wie ik ben geworden, op mijn groei én misschien nog vooral: op het feit dat ik er zelf voor gekozen heb om los te laten en koers te varen naar andere oorden.


En hoewel ik in eerste instantie altijd de neiging heb om dingen heel goed vast te houden en loslaten dus altijd al iets moeilijk is geweest, deed ik het vandaag toch.

Toen ik 4,5 jaar geleden voor het eerst in Tine haar stoel belandde, zat ik diep. Diep is misschien zelfs nog underestimated. Ik was allesbehalve verbonden met mezelf, mijn kern. Daarbovenop had ik een resem van lichamelijke klachten. Van buikpijn, lusteloosheid en vermoeidheid tot chronische migraine. Het meest frappante was misschien zelfs nog dat ik écht het gevoel dat dat alles me overkwam. En vooral: dat het me compleet overspoelde. Alsof iets zoveel groter dan mij besloten had om me volledig plat te walsen en ik niks meer te zeggen had.


Toen ik haar zonet vertelde dat ik al heel wat maanden vrij van migraine ben, vroeg ze me hoe ik dacht dat dat kwam. Déjà-vu trouwens want mijn neurologe vroeg me exact hetzelfde enkele maanden geleden. “Omdat ik eindelijk durf te voelen” antwoordde ik hen beiden trots. Mijn copingmechanisme bestond lang uit wegduwen en verdringen. Ik vergeleek het altijd met een garage, die ik dan weliswaar bomvol auto’s en andere shit parkeerde. Zo vol dat ik op sommige momenten de poort bijlange niet toe kreeg. Ik leerde de laatste jaren om op een veilige manier plaats te maken voor nieuwe auto’s door de auto’s die al enige tijd stof stonden te vergaren heel voorzichtig naar buiten te rijden. Ik was er altijd van overtuigd voorzichtig geen optie was. In mijn hoofd gingen alle auto’s en alle verzamelde rommel tegen 1000 km/u naar buiten vliegen van zodra mijn poort open stond. Maar hé, niets is minder waar, integendeel!


Alright, genoeg over auto’s. Ik leerde dus voelen, van buiten naar binnen en van binnen naar buiten. Ik zie niet alleen mijn innerlijk kind staan, ik geef haar ook een plekje dichtbij mij zodat ze zich meer dan ooit gehoord en gezien voelt. En net dat zorgt ervoor dat er minder auto’s in die garage belanden (hehe, sorry not sorry). Dat die lichamelijke klachten op termijn volledig verdwenen zijn, is dus enkel het logische gevolg van al dat innerlijk werk. Want van zodra je je innerlijke stem ruimte geeft, stopt je lichaam met roepen.


Het klinkt misschien cliché, maar zij die loslaten maken ruimte voor nieuwe dingen. Dus hey, I’m ready to rollllll.

En hoewel ik in eerste instantie altijd de neiging heb om dingen heel goed vast te houden en loslaten dus altijd al iets moeilijk is geweest, deed ik het vandaag toch. Zij die vroeger weinig of niets hadden om vast te houden, grijpen later vaak alles en iedereen. Check. Apetrots dus dat ik vandaag mijn lijf op een veilige manier heb kunnen laten voelen dat loslaten ook heel zacht en verbindend kan zijn. Het klinkt misschien cliché, maar zij die loslaten maken ruimte voor nieuwe dingen. Dus hey, I’m ready to rollllll. Naar een laagje dieper, naar een level hoger, naar meer. En laat nu net dat zijn what’s Studio Seekers all about.


Oh en, don’t worry, dat persoonlijk groeiproces grijp ik nog altijd zeer stevig met twee handen vast. Het zal er in de toekomst gewoon wat anders uitzien!



Liefs Nore



86 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Ik ben vrij, vrij van mijn eigen hoofd

Ik ben al een tijdje op wandel, op ontdekking, op zoek, op reis. Vier jaar geleden knalde ik keihard tegen de muur, of beter gezegd tegen...

(Come back) please?

Ik kan er niet omheen. Ik ben een tijdje weg geweest. Althans weg van het schrijven. Het werd een ‘moetje’ en ondertussen weet ik dat ik...

Bang om niet serieus genomen te worden

Dat er in onze huidige samenleving veel onbegrip heerst ten opzichte van migraine, is voor de meeste migrainepatiënten jammer genoeg geen...

Commentaires


bottom of page