Dat er in onze huidige samenleving veel onbegrip heerst ten opzichte van migraine, is voor de meeste migrainepatiënten jammer genoeg geen geheim. Ik althans word er meermaals mee geconfronteerd. In het begin had ik steeds de neiging om in de verdediging te gaan. Om kostte wat het kost mijn tegenpartij ervan overtuigd te krijgen dat ik het wel degelijk zwaar of moeilijk had. Ik merkte echter al snel dat de personen die dat soort discussie met je aangaan, vaak helemaal niet openstaan om naar jouw ervaringen te luisteren. Laat staan voor een conversatie. Door mezelf in een verdedigingspositie te plaatsen, zorgde ik ervoor dat al mijn energie wegstroomde naar iemand die dat eigenlijk in de verste verte niet waard was. En wat kreeg ik daarvoor terug? Wel, werkelijk niets. Zelfs geen greintje respect. Ik besloot dat loslaten misschien wel een veel betere tactiek was voor de toekomst. Zo kan ik althans mijn energie bij mezelf houden. Makkelijker gezegd dan gedaan. Niet serieus genomen worden met betrekking tot je ziekte is geen pretje. Mensen die doen alsof het allemaal niets is of zelfs menen dat ik me aanstel, zijn mijn grootste vrees. Anderen zeggen me dat ik me daar niets van moet aantrekken, loslaten dus. Maar laat dat nu net het probleem zijn, ik trek me daar wel degelijk iets van aan. De gedachte dat iemand een verkeerd beeld van me heeft en denkt dat ik gewoon één groot spelletje speel, kan ik niet harden. Daardoor begin ik mezelf vaak sneller te verantwoorden dan ik zelf door heb. Iets wat me opnieuw enorm veel energie kost en vaak niets oplevert. Na talloze keren al mijn energie naar buiten te laten stromen waardoor ik de rest van de dag niets meer waard was, besloot ik dat het maar eens tijd werd om aan dat loslaten te werken. Dat lukt natuurlijk niet elke keer op één twee drie. De ene keer al beter dan de andere keer. Al moet ik toegeven dat het de laatste tijd vaker wel dan niet lukt. Iets waar ik eigenlijk wel zeer trots op ben.
Zeer recent kwam ik echter tot de vaststelling dat mijn angst om niet serieus genomen te worden zich verder had uitgebreid dan enkel mijn migraine. De oorzaak? Het feit dat niet iedereen mijn migraine al te serieus neemt.
Zeer recent kwam ik echter tot de vaststelling dat mijn angst om niet serieus genomen te worden zich verder had uitgebreid dan enkel mijn migraine. De oorzaak? Het feit dat niet iedereen mijn migraine al te serieus neemt. En daar heb ik het zeer moeilijk mee. De gedachte dat anderen me met betrekking tot andere tijdelijke ziekten of blessures niet serieus nemen, kwelt me mateloos. Dat dat me mentaal kwelt, is op zich al erg genoeg. Maar daarbovenop blijkt dat nog een veel ernstiger en meer verregaand gevolg te hebben. Goed voor jezelf zorgen is in mijn ogen de belangrijkste taak die je ten opzichte van jezelf te vervullen hebt. En wat bleek? De schrik om niet serieus genomen te worden zorgt ervoor dat ik net die taak niet volledig ter harte neem. Dat besef kwam natuurlijk niet zomaar van de ene dag op de andere. Ik moest even serieus met mijn neus op de feiten gedrukt worden. En dat gebeurde vorige week.
Goed voor jezelf zorgen is in mijn ogen de belangrijkste taak die je ten opzichte van jezelf te vervullen hebt. En wat bleek? De schrik om niet serieus genomen te worden zorgt ervoor dat ik net die taak niet volledig ter harte neem.
Vorige week woensdagavond vertrok ik van Oostenrijk met de bus terug naar huis. Op de bus begon ik krampen te krijgen ter hoogte van mijn navel. Wat later op de avond werd ik misselijk. Ik heb normaal totaal geen problemen met busreizen. Het was zeker en vast niet de eerste keer dat ik ze deed mits ik skimonitor ben en dit seizoen dus al meermaals op en af gereisd was met dit type bus. ’s Nachts werd het alleen maar erger en erger. Ik werd meermaals wakker van de pijnscheuten onderaan in mijn buik en van de misselijkheid. Eenmaal ’s morgens thuis aangekomen, ging ik meteen in de zetel liggen. Daar kwam ik de volledige dag bijna niet meer uit. Ik at niet meer en besloot mijn lichaam wat rust te gunnen. Tegen de avond merkte ik dat ik niet meer rechtop kon lopen van de pijn. Ik liep dus ineengekrompen met mijn schouders voorovergebogen. Toen mijn moeder het avondeten serveerde, probeerde ik mee te eten om terug op krachten te komen. Achteraf bekeken niet zo een slim idee mits ik mijn volledige maaltijd kort nadien terug moest overgeven. Ik kroop vroeg onder de wol. Mijn moeder en ik besloten gezamenlijk dat het waarschijnlijk buikgriep betrof. Al moet ik nu stiekem toegeven dat er toen bij mij reeds alarmbellen afgingen en ik dat gewoon voor mezelf hield. Ik was bang dat iemand anders me zou zeggen dat ik aan het overdrijven was. Die nacht werd ik opnieuw meermaals wakker van de pijn. Om vier uur ’s nachts hield ik het voor bekeken. Ik hield het niet meer uit. Ik ging beneden in de zetel zitten en besloot mijn moeder niet wakker te maken. Ik wilde haar nachtrust niet verstoren voor iets dat misschien toch maar gewoon buikgriep was. Ik crepeerde van de pijn maar bleef bang dat ze mij in het ziekenhuis gewoon terug naar huis zouden sturen omdat het effectief gewoon een buikgriepje was en ik maar niet flauw moest doen. Rond zeven uur raapte ik al mijn moed bij elkaar en maakte ik mijn moeder wakker. Ik gaf duidelijk aan dat ik het niet meer vol hield. Ik wilde naar de dokter. Ik had eindelijk mijn angst overwonnen. Mijn huisarts stuurde me meteen door naar spoed. Het betrof een acute appendix. Een acute appendix die plots wel zeer acuut werd omdat ik effectief te lang gewacht had om naar de dokter te gaan. Een paar uur later lag ik op de operatietafel.
Waarom heb ik in godsnaam zo lang gewacht om naar de dokter te gaan? Wel, omdat ik bang was om niet serieus genomen te worden. Omdat ik bang was dat hij me naar huis zou sturen met ‘het is maar een buikgriepje’ terwijl ik echt verging van de pijn. Omdat ik bang was niet te worden geloofd, want het zou niet de eerste keer zijn. Nochtans vertrouw ik mijn huisarts meestal wel. En hij gelooft mij meestal ook. En ik geloof meestal mijn buikgevoel. Het zou niet mogen dat ik door het voorgaande belemmerd word in mijn zorg voor mezelf. Want zelfzorg is belangrijker dan wat ook.
Liefs Nore
Comments