Voor mijn chronische migraine op de proppen kwam, leefde ik mijn leven als een sneltrein. Ik deed duizendeneen dingen. Liefst van al deed ik ze ook nog eens allemaal tegelijkertijd. Ik kon nauwelijks stilzitten. Ik vloog meestal van de ene afspraak naar de andere. Waardoor ik vaak te laat kwam, geen tijd had om te eten of geen tijd had om mezelf om te kleden in gepaste kledij. Tijd hebben of nemen voor mezelf kende ik niet. Zowel de leuke als de minder leuke momenten gingen pijlsnel voorbij. Wat betreft die minder leuke momenten, vond ik dat destijds natuurlijk niet zo erg. Ik had nauwelijks tijd om echt stil te staan bij dingen die me dwars zaten, gewoonweg omdat ik er zelf voor zorgde dat ik altijd andere dingen aan mijn hoofd had. Ik kwam echter pas later tot het besef dat dat voor mij alles behalve de ideale manier is om iets te kunnen verwerken. Door er zelf voor te zorgen dat ik duizend andere dingen aan mijn hoofd had, nam ik mezelf weg uit het nu. Aanwezig zijn in het nu, is voor mij een essentieel moment in het verwerkingsproces van eender wat. Wat betreft de leuke momenten, daar meende ik destijds van te genieten. Althans dat maakte ik mezelf wijs. Want achteraf bekeken, gunde ik mezelf nooit de tijd om ergens werkelijk van te genieten.
Wat betreft de leuke momenten, daar meende ik destijds van te genieten. Althans dat maakte ik mezelf wijs. Want achteraf bekeken, gunde ik mezelf nooit de tijd om ergens werkelijk van te genieten.
Mijn migraine heeft me tot nu toe al veel slechte momenten en miserie bezorgd. Daarnaast heeft mijn migraine me ook al meermaals wakker geschud. Ik heb mijn levensstijl drastisch aangepast om beter voor mezelf te kunnen zorgen. Ik plan elke dag verschillende rustige momenten in. Ik kies elke dag meermaals voor mezelf en durf ook tijd te nemen voor mezelf. Tijdens deze momenten probeer ik aanwezig te blijven in het nu en niet bezig te zijn met wat er gisteren is gebeurd of straks of morgen moet gebeuren. En voor het eerst ooit kan ik zeggen dat ik tijdens zulke momenten echt kan genieten. Omdat ik mezelf eindelijk de tijd gun om werkelijk te genieten. Zo kan in intens genieten van de eerste lentezonnestralen op mijn gezicht, een kopje heerlijke gemberthee, het geluid van krakende sneeuw onder mijn voeten, een knuffel van iemand die ik liefheb, mezelf een second breakfast gunnen, een inspirerende babbel met iemand die ik graag heb, de smeltende sneeuw op mijn gezicht … Ik deed dit alles reeds voor mijn chronische migraine, maar gunde mezelf geen tijd om er even bij stil te staan en om er werkelijk van te kunnen genieten. Integendeel, mijn kopje gemberthee, second breakfast en inspirerende babbel werden waarschijnlijk gecombineerd puur uit tijdsgebrek. Waardoor alles zijn waarde verloor. Mijn migraine heeft me geleerd voor mezelf te kiezen én daarvan te genieten. Daar ben ik mijn migraine heel dankbaar voor.
Mijn migraine heeft me geleerd voor mezelf te kiezen én daarvan te genieten. Daar ben ik mijn migraine heel dankbaar voor.
Als je moet leven met migraine zijn er nu eenmaal goede en slechte dagen. Hoezeer we daar ook verklaringen voor willen zoeken, soms zijn die er gewoonweg niet. Op goede dagen probeer ik nog dat tikkeltje extra te genieten. Op zulke dagen word ik overladen met een gigantisch groot gevoel van dankbaarheid. Dan ben ik zo ongelofelijk dankbaar dat ik weer maar eens zo'n goede dag heb mogen ervaren en zo heb kunnen genieten van alles wat zich heeft afgespeeld die dag. Iets wat ik vroeger eigenlijk gewoon als een evidentie beschouwde, krijgt nu ineens een ongelofelijk grote waarde. Daar waar ik vroeger in een soort waas leek te leven omdat mijn sneltrein niets anders toeliet, leef ik nu bewust en ben ik mij bewust van alles wat ik voel en ervaar. Mijn gevoelswereld en ervaringswereld is verrijkt. Dus ja, ik ben mijn migraine dankbaar. Dankbaar omdat ik heb leren genieten. En dankbaar omdat ik nooit eerder zulk gevoel van dankbaarheid heb mogen ervaren.
Veel liefs
Nore
Comments