Mijn migraineaanvallen komen en gaan in een willekeurig patroon. Naast mijn migraineaanvallen die effectief doorbreken, heb ik ook heel vaak zware hoofdpijn. Ook die zware hoofdpijn komt en gaat in een willekeurig patroon. Natuurlijk bestaat er zoiets als triggers. Dat zijn verschillende factoren die zware hoofdpijn of een migraineaanval kunnen uitlokken. Met de nadruk op kunnen uitlokken. De aanwezigheid van een trigger impliceert dus niet altijd dat er hevige hoofdpijn of een migraineaanval volgt, althans toch niet bij mij. Als ik bijvoorbeeld minder dan zeseneenhalf uur geslapen heb, is de kans reëel dat het een lastige dag gaat worden. Al is het ondertussen ook al vaak genoeg gebeurd dat er niets aan de hand bleek te zijn. Net op het moment waarop ik denk alle triggers te kennen en redelijk goed onder controle te hebben, word ik vaak helemaal uit het lood geslagen door een totaal onverwachte gigantisch zware aanval. Hoezeer ik ook vat probeer te krijgen op mijn ziekte of mijn ziekte probeer te voorspellen, elke keer opnieuw kom ik tot de conclusie dat migraine onvoorspelbaar is en blijft. De controlefreak in mij heeft zich dan ook eindelijk neergelegd bij de gedachte dat er gewoon goede en slechte dagen zijn.
Ik heb de neiging me tot in het extreme te willen verantwoorden zodat mensen me zouden begrijpen. Jezelf verantwoorden kost niet alleen tijd, maar ook enorm veel energie.
Op slechte dagen voel ik mij redelijk snel schuldig. Het is eigenlijk eender waar of wanneer ik last krijg van hoofdpijn of migraine, iedere keer krijg ik het gevoel dat het op de meest ongelegen moment gebeurt. Er is immers nooit een perfect moment. Hoe meer afspraken ik moet verzetten of afzeggen, hoe schuldiger ik me voel. Sommige van mijn vrienden tonen enorm veel begrip. Dat maakt alles natuurlijk wel echt stuk gemakkelijker. Bij school- of werkgerelateerde afspraken is het dan allemaal weer net iets moeilijker. Ik heb de neiging me tot in het extreme te willen verantwoorden zodat mensen me zouden begrijpen. Jezelf verantwoorden kost niet alleen tijd, maar ook enorm veel energie. Energie die ik op zulke slechte dagen beter aan mezelf kan spenderen dan aan een ander. En toch blijf ik mezelf er af en toe op betrappen. De gedachte dat mensen een verkeerd beeld van mij hebben als persoon, vind ik enorm angstaanjagend. Ik zou het effectief verschrikkelijk vinden moesten mensen denken dat ik afspraken gewoon afzeg omdat ik er geen zin in heb of omdat ik lui ben. Door mezelf zo hard te willen verantwoorden, geef ik letterlijk al mijn energie aan de ander en leg ik heel de situatie bij hen in plaats van bij mezelf. Ik geef hen immers de macht om mijn verantwoording goed te keuren of af te wijzen. Terwijl alleen ikzelf het recht heb te oordelen over wat ik wel of niet aankan met mijn lijf.
De energie die ik opdoe op goede dagen, gebruik ik soms echt om mezelf er aan te herinneren dat er ook veel slechte dagen zijn. Gewoon om mezelf minder schuldig te doen voelen over die goede dag.
Maar ook op goede dagen voel ik mezelf redelijk snel schuldig. Ik voel me schuldig, net omdat ik me goed voel. Een aantal maanden geleden maakte ik de beslissing om te stoppen met mijn studies. Althans, ik besloot mijn master niet meer te behalen. Dat was een heel moeilijke beslissing, maar wel de juiste. Mijn lijf heeft minder energie dan voor mijn chronische migraine en het is gewoon te veel. Op goede dagen voel ik me schuldig omdat ik deze beslissing genomen heb. Ik moet mezelf er dan permanent aan herinneren dat er ook nog altijd heel veel slechte dagen zijn, en dat het die slechte dagen zijn die het onmogelijk maken. Hierdoor lijk ik mijn recht op zorgeloos genieten te zijn kwijtgeraakt. De energie die ik opdoe op goede dagen, gebruik ik om mezelf er aan te herinneren dat er ook veel slechte dagen zijn. Gewoon om mezelf minder schuldig te doen voelen over die goede dag. Daarnaast gebruik ik die energie voor mijn herstel. Maar écht genieten van de goede momenten, daarmee heb ik het soms lastig. Want als ik probeer puur te genieten, voel ik me al snel niet meer nuttig. Het idee dat ik altijd nuttig moet zijn, is iets wat vandaag de dag heel fel wordt opgelegd door onze huidige samenleving. Daarbovenop durf ik ook al wel eens ietwat streng te zijn voor mezelf. Geen goeie combinatie, ik weet het. Al een geluk dat ik ook wel kan genieten van datgene wat ik doe om mijn herstel te bevorderen. Zoals bijvoorbeeld wandelen, rustig een boek lezen, mediteren … En op die momenten voel ik mezelf allesbehalve schuldig. Als ik dan eens echt wil genieten door dingen te doen die los staan van mijn herstel, helpt het me wel als iemand anders me daar in mee trekt. Al hoop ik dat binnenkort ook op mezelf te kunnen doen, los van schuldgevoelens.
Ik heb schuld aan schuldgevoelens. Ik heb ze zowel op goede als op slechte dagen. Langs de ene kant zou ik niets liever willen dan ze gewoon allemaal te laten gaan, want ze zijn oh zo vermoeiend. Langs de andere kant ben ik bang mezelf in een slachtofferrol te duwen als ik dat doe. Dat biedt stof tot denken. Die slachtofferrol schrikt me duidelijk af. Iets in mij vraagt zich af wat daar nu zo erg aan is, aan die slachtofferrol? Ik ben slachtoffer van migraine. Net zoals er nog zoveel slachtoffers van migraine zijn. Het is niet omdat je de slachtofferrol op je neemt, dat je daar ook misbruik van gaat maken. Nu dat opgeklaard is, lijkt die slachtofferrol toch net iets aantrekkelijker. Diep vanbinnen weet ik dat ik de moed heb om mijn zieke kant te laten zien. Ik hoop dan ook, liever eerder dan later, te kunnen zeggen ‘Ik had schuld aan schuldgevoelens’ in plaats van ‘Ik heb schuld aan schuldgevoelens’. Maar momenteel heb ik ze nog. En dat is ook oké.
Liefs Nore
Comments